ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

(Μνήμες..ευτύχως που υπάρχουν και αυτές..ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ..)

Ίσως να είμαι πολύ λίγος,πολύ μικρός ώστε να μίλησω για έναν ΑΝΘΡΩΠΟ οπως η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ.

Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ φρόντισε να αφήσει πίσω της,εκτός απο το τεράστιο κοινωνικό της εργο,απο τον διαρκή αγώνα της για τα ανθρώπινα δικαιώματα,απο τη πλουσια δράση της προς τέρψιν των αδικημένων και των καταφρονημένων αυτής της ζωής,ΕΝΑ πλούσιο ποιητικό εργο,αλλά και ενα πλήθος ταινειών που συμμετειχε η ίδια.

Νομιζω ειναι άδικο να μιλάω για το τι έχει καταφέρει..

και είναι ακόμα πιο άδικο να γράψω το τι εχει κάνει..

οποιος πραγματικά ενδιαφερθεί να μάθει για τη ΚΑΤΕΡΙΝΑ ειναι πολύ ευκολο να βρει και τα βιβλία της,και το cd της,και να δει τις ταινιες της..

Το μοναδικό που θα κάνω ειναι να περάσω το αποκάτω αποσπασμα...

Οτι και να πω είναι λίγο..

Η γλώσσα μας απο τα ομορφότερα δώρα φύσης

και ανθρώπου προς ανθρωπο,αλωθη.Έννοιες και λέξεις προδώσανε

τον ανθρωπο.

Παραπληροφορουνε.

Μετατράπηκαν,για τους πιο ευαισθητους σε μοναχικό τρομώδες

παραλήρημα.

Οι υπόλοιποι?Καμία ερώτηση,καμία απάντηση,καμία επικοινωνία.

Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε στο εξευτελιστικό <<Πόσα:>>

Δεν ειμαι σοφή ουτε φιλόσοφη.Δεν ξέρω καν αν είμαι ηθοποιός ή ποιήτρια.

Γι'αυτό που ειμαι σίγουρη για μένα είναι πως αγαπάω με ερωτικό

πάθος τον Ανθρωπο.

Ζητάω ταπεινά συγχώρεση απ'αυτούς που αληθινά σκύψανε στην ψυχή του Ανθρώπου,είτε σαν διανοούμενοι ή σαν τον

Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη-παραδείγματα γραφής,ψυχης,

θρύλου,ζωής.

Σ'ολους τους συμπατριώτες μου-κάποιοι ασέλγησαν πάνω τους.

Χάθηκαν έννοιες πρωταρχικές,όπως:

σεβασμός,αλληλεγυη,αλευθερία,αγάπη.Θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω,

όσο μπορέσω,γιατί είμαι σίγουρη οτι το εργαλείο γλώσσα(κώδικας για μένα ψυχής)

οι όποιες πολιτικές και υψηλότερα ιστάμενες εντολές...

εξετελέσθηκαν με πλήρη επιτυχία.Δυστυχισμένοι κι αυτοί...

Η Ελλάδα είναι τόπος δύναμης.Ο Ηράκλειτος πάτησε εδώ.Και όχι μόνο αυτός.

Η πατρίδα είναι Φως.Ήλιος.Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση:

μια χούφτα γης και να υπάρχιε ακόμα.

Είμαστε όμως τώρα στην ύψιστη ιστορική της στιγμή.

Αιαθάνομαι,άλλωστε ποιος άλλος λόγος να μπαίνω σε τέτοιο θέμα,

πως τώρα μπορούμε.

Έχουνε όλα καταρεύσει.Θάνατοι απο φωτιά στην Ελλάδα..

μπερδευτήκανε όλοι,όλα.

Ξεχάσανε τον κοινό τους όρκο.Πουλάνε έναντι

φαστ φουντ τον Όλυμπο,τα νησιά του Ελύτη.

Πιστεύω πως σε κάθε Έλληνα,οτι όνομα και να του δίνει κοιμάται μέσα μας ένας

Χριστός.

Για μένα Θεός είναι η Αλήθεια.Αυτό -πως να το πω;-το όπλο μας είναι

ισχυρότερο κι απο το τελειότατης επίσης εκτέλεσης όπλο οριστικού

θανάτου.Μιλάω για την ηρωινή,γιατί αποδεκάτισε τα παιδιά.

Είναι θέμα τιμής λοιπόν,διότι πολεμιστές είμαστε,να γείρουμε

λίγο και ξανά να θυμηθούμε.Θέλω να ξαναβρεθούμε.Δε θέλω να χαθούμε

Κατερίνα

Υ.Γ

Η Θρησκεία και η πολιτική με το βήμα της χήνας τον πλανήτη μας διασχίζουνε.

Τα λάβαρα στα χέρια της θρήσκειας ανεμίζουνε.Τα όπλα?Η ιεραρχική δομημένη,

ή πάντα ίδια κρατική εξουσία.

Απ'οσα μπορώ να λέω οτι θυμάμαι,πάντα το ιδιο πίστευα.Το ιδιο για ο,τι έβλεπα

κι έλεγα - και πάντα με τις λέξεις <<τρελή>> κι <<αναρχοτρομοκράτισσα>> με λιθοβολούσαν.

Ύστερα απο πολλα χρόνια κομουνιστικής ακαμψίας,τσάκισα.Κι απο αυτό το χτύπημα, έχοντας όσο μου είναι μπορετό το νου μου,αφήνομαι σαν καλαμιά ευλύγιστη που όμως δε σπαέι σ'αυτό που λέγεται μοίρα μου.

Κι αυτή η αδιανόητη,ξέφρενη πορεία μου δεν είναι προς την κατανάλωση.Δεν είναι

για παροδικές συνεντεύξεις.

Δεν είμαι αλάθητη κι είμαι βαθιά κουρασμένη.

Πολλές κινήσεις μου,έτσι που έζησα,για μένα είναι βρώμικες.

Ζητάω συγγνώμη..

Απο το βιβλίο ''με λένε ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Αφου λοίπον έχουμε ξέχασει τι σημαίνει να είσαι Ανθρωπος,ας μην έχουμε παράπονα που η ζωη μας έχει αυτή τη μορφή..Μία μορφή που η Κατερίνα προσπαθούσε να την απεικονίσει με κάθε τρόπο..σε ότι έκανε..σε οτι έγραφε..σε όσα έλεγε..

ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ

ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ

Κουρελιασμένοι,απο τα αγριεμένα κύματα

πεταμένα υπολείματα για πάντα απο δω και μπρος

στο σκοτεινο θάλαμο της γης

με ισκιωμένο το μυαλό

απο το ξεφρενο κυνηγητό

της ασάλευτης πορείας των άστρων

οι τελευταίοι

απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους

θυσία

στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.

Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.

Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής

σκέπασε οριστικά τισ βυθισμένεις πόλεις...

ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ

Τοτε

μέσα απο αιώνες σκοτεινούς

περίεργα πλάσματα ξεσκεπάζονται

απάνω σ'άλογα ανέμων

Με δυο πουλιά μεταλλικά

χτυπούν παντού

δεξιά κι αριστερά

και μαύρου κόρακα φτερά

στο καλυμένο με μεβράνη κεφάλι

Κι έχουν βαμμένα τα στόματα

και γλώσσες αετών αρπαγμένες φωτιά εχουν

οι ίδιοι ανατινασσόμενοι

τη στιγμή του ζυγιάσματος

πριν κατακόρυφα χτυπήσουν.

Εχουν ξανάρθει πολλές φορές απο δω.

Γνωρίζουνε επακριβώς της γης τα κατατόπια.

Παλιά τους λέγανε μάγους μάγισσες αιρετικούς

και πάντα τους καίγαν.

Τώρα τους ονομάζουν εκδικητές και τιμωρούς

γιατί ειναι να απονείμουμε

κι είναι να πάρουμε πίσω.

Κι όπως γίνεται πάντα

σε όλους τους καιρούς

οι ίδιοι πάντα είναι

με άλλο

πάντα ίδιο το όνομα είναι

που φέρνουν αέρα βενζίνα και φωτιά

καταγγέλοντας στις επερχόμενες γενιές το τέλος.

Τη ζωή

με μια φλογέρα αναγγέλουνε

και τον ήλιο

εξ'αρχής ξαναστήνουν εδώ

της αδερφοσύνης κοινό

εξεγερμένο κάθε πρωί

στο δικό τους φλεγόμενο

ώμο.

Απο το βιβλίο ''ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΠΑΛΤΟ''

Φροντισαμε εκτος απο την ανθρωπιά λοιπόν,να ξεχάσουμε και να μεγαλώσουμε,να ξεχάσουμε τα ονειρα μας,και σε αυτά να βάλουμε άλλες λέξεις..και κάθε μας μέρα αντι να ειναι εικόνες των ονείρων μας,είναι ψεύτικες χαρές της αιχμαλώσιας που υποβάλαμε τον ευατό μας...

25 ΜΑΙΟΥ

Ενα πρωί θ'ανοίξω την πόρτα

και θαβγω στους δρόμους

όπως και χτες

Και δεν θα συλλογιέμαι παρά

ένα κομμάτι απ'τον πατέρα

κι ενα κομματι απ'την θάλασσα - αυτά που μ'αφήσαν -

και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.

Και τους φίλους μας που χάθηκαν.

Ενα πρωί θα ανοίξω τη πόρτα

ίσα ολοίσα στη φωτιά

και θα μπω όπως και χτες

φωνάζοντας <<φασίστες!!>>

στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες

με ενα κόκκινο λάβαρο

ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.

Θα ανοίξω την πόρτα

κι είναι - όχι πως φοβάμαι -

μα να θέλω να σου πω,πως δεν πρόλαβα

και πως εσύ πρέπει να μάθεις να μη κατεβαίνεις στο δρόμο

χωρίς όπλα,όπως εγώ

-γιατί εγώ δε πρόλαβα-

γιατί τότε θα χαθείς όπως κι εγώ

<<έτσι>> <<αόριστα>>

σπασμένη σε κομματάκια

από θάλασσα,χρόνια παιδικά και κόκκινα λάβαρα

Ενα πρωί

θα ανοίξω την πόρτα

και θα χαθώ

με το όνειρο της επανάστασης

μες την απέραντη μοναξιά

των δρόμων που θα καίγονται,

μες την απέραντη μοναξιά

των χάρτινων οδοφραγμάτων

με τον χαρακτηρισμό - μην τους πιστέψεις!-

Προβοκάτορας

Απο το βιβλίο ''ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ''

Και οταν μεγαλώσουμε(..λέμε τώρα),πάντα θα μιλάμε για τη ζωή που δε ζήσαμε...που δεχτήκαμε τη βλάκεια για αλήθεια,τη πουστιά ως τρόπο απεμπλοκής τη δύσκολη ώρα,τα δεσμά για ελευθερία,την ανάγκη ως τρόπο ζωής..

Που δε γυρίσαμε κατάματα να πούμε 2 αληθειες σε ολους μας,μα πάνω απο ολα στους ευατούς μας..σε ολους αυτούς που μας μάθαν για πατρίδα,για πολιτική,για τη δουλεια,για την οικογενοια,για τη θρησκεία..

να τους πούμε κατάματα..''ΡΕ ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ..''

Ειμαι Ελεύθερη Ελεύθερη Ελεύθερη

κι οταν έρθει καιρός

που θα κρέμεται στο τσιγγέλι

το πετσί μου σα τομάρι

απ'τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία

η φαντασία μου θα τρέχει..τρέχει..τρέχει...

είμαι φευγάτη απο τώρα τρέχει..γειααααα

Απο το βιβλίο ''ΙΔΙΩΝΥΜΟ''