ΕΙΧΑ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΣΥ...

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΥΩΝΕΙΣ

....

...

ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΠΡΟΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΗΜΕΡΑ,

ΑΛΛΑ ΞΕΧΝΑ ΤΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

ΜΝΗΜΕΙΑ ΑΠΟΤΥΠΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ.

ΜΕ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΝ ΣΕ ΔΕΙΛΟ

Δύσκολοι καιροί(..όχι δεν μιλάω για κρίση).

Η κρίση άλλωστε, ήταν είναι και θα είναι, γιατί εμείς ακόμα δεν λέμε να ξορκίσουμε το δαίμονα της ηττοπάθειας που μας διακρίνει στο φάντασμα που πλανάται πάνω από το κεφάλια μας και λέγεται εξουσία(με ότι αυτό συνεπάγεται..)

Τα λένε χρόνια κάποιοι,άλλα τόσα χρόνια θα τα λένε κάποιοι άλλοι και πάει λέγοντας..

Τι αλλάζει είναι το θέμα..

Τα λέω βέβαια για να τα ακούσω και εγώ,που για να κάνω την αυτοκριτική μου,το τελευταίο καιρό έχω μπερδέψει τη βούρτσα με τη π....α.

Έμεινα πίσω..έχασα τη μπάλα και οφείλω να το παραδεχτώ..δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που στο δρόμο έχασα όχι απλά το δρόμο-αλλά κατά περίεργο λόγο έκανα και βήματα προς τα πίσω..βέβαια για μένα προσωπικά η παραδοχή των λαθών δεν λέει κάτι..το θέμα είναι τι έχεις να παρουσιάσεις από εδώ και πέρα..τι κατεύθυνση έχεις να δώσεις στα βήματα σου;

Αυτό που πραγματικά μοιάζει εφιαλτικό και το διακρίνω ολοένα και καθημερινά είναι ο τρόμος που έχει συνεπάρει όλους μας για το αβέβαιο της καθημερινότητας μας..

Σε αυτό το στάδιο ευρισκόμενος θαρρώ πως απάντηση όχι απλά δεν μπορείς να δώσεις αλλά χάνεσαι ολοένα και περισσότερο μπαίνοντας στη λογική να ψάξεις τους τρόπους που θα απαγκριστρώσεις ένα σύνολο ανθρώπων που υπάρχουν δίπλα σου..

Τι εννοώ; Σαφώς και υπάρχουν τρόποι-σαφώς και μπορείς να δώσεις το έναυσμα δίπλα σου για δημιουργία(..καλά για μερικούς αυτή η λέξη έγινε ανέκδοτο το τελευταίο καιρό),το θέμα είναι ότι δυσκολεύεσαι με τις υπάρχουσες συνθήκες να έχεις τόσο καθαρό μυαλό, αλλά κυρίως την ενέργεια έτσι ώστε να κάνεις την αρχή..

Και όλα αυτά για μερικά 50ευρα, που μας έχουν κάνει να χαλάμε τα όμορφα χρόνια μας,να σπαταλάμε την ενέργεια μας για ανθρώπους που δεν αξίζουν ούτε κατά διάνοια την προσίλωση μας και το χρόνο μας.

Όλα να γυρνάνε γύρω από τη δουλειά..να εξαρτάται η ζωή σου-η καθημερινότητα σου, από τη δουλειά(για την ώρα δεν μιλάω για το αντικείμενο)..και σε αυτό το κομμάτι είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και γενικότερα..εμείς φταίμε-και κατ' επέκταση για την αβεβαιότητα τη δικιά μου εγώ φταίω και κανένας άλλος..

Δίλληματα του στυλ πρέπει να τα βγάλω πέρα με κάποιο τρόπο(..άρα δουλεύω όπου βρω και ας είναι σκατά οι συνθήκες) και πάει λέγοντας πραγματικά δεν τα μπορώ(..και όμως τα κάνω)!

Αμ αυτή η καραμέλα του στυλ..''να λες καλά που έχεις και αυτό που έχεις..δεν βλέπεις τι γίνεται;.."

Οχι φίλε μου δεν βλέπω τι γίνεται..όταν μας πηδάνε τόσα χρόνια χωρίς προφυλακτικό αυτό το ''δεν βλέπεις τι γίνεται'' δεν το έλεγες..τώρα γιατί το λες..;

Γίναμε έρμαια της δουλειάς μας..τηλεκατευθυνόμενα και μάλιστα τέλεια φτιαγμένα..και εγώ που νόμιζα ότι αυτά τα ρημάδια τα τηλεκατευθυνόμενα έχουν μπαταρίες από κάτω και κάποτε σταμάταγαν..αμ δε..οι duracel μοιάζουν μπαταρίες της πλάκας μπροστά μας...

Πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό το αβέβαιο(..όχι το επαγγελματικό)της ψυχοσύνθεσης μας.

Πρέπει..με όσες δυνάμεις έχει ο καθένας ας βγει μπροστά και ας οδηγήσεις τις εξελίξεις για τη ζωή του..και ας επωμιστεί τις συνέπειες της επιλογής ΤΟΥ..έχει σημασία το ΤΟΥ..όχι τις επιλογής που μας έδειξαν κάποιοι που εμείς σαν υπάκουα στρατιωτάκια (αναγκαστικά-γιατί έτσι μας το παρουσίασαν)το ακολουθήσαμε.

Λεφτά από εδώ,λεφτά απο κει..ε αι στο διάολο πια..θα ζήσουμε και χωρίς αυτά!

Θυμήθηκα τώρα το ταξίδι της φάλαινας..γράφτηκε το 1993..

όποιος δεν...ας διαβάσει και ας ακούσει..

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ

Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα

Κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα

Απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή

Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή

Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας

Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας

Οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί

Κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή

Μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή

Μα είναι ζωή αυτή;

Όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες

Οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες

Και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες

Έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά

Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά

Και κανείς δε διακινδυνεύει

Η αγάπη μάς διαφεύγει

Κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις

Χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις

Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα

Ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα

Πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σαν μια στύση που πέφτει

Ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση

Με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα

Γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα

Σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση

Κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση

Κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη

Καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη

Καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους

Περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους

Σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης

Κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση

Το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα

Πιο γυμνασμένους

Να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα

Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει

Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει

Ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα

Κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει

Όταν τ' αεροπλάνα πετάνε

Η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε

Είναι τρομερό το θέαμα

Η αίσθηση αυτή ότι πετάς

Δεν έχω άλλη εκλογή

Ένα κίτρινο ταξί περιμένει

Φυσάει, θα χειμωνιάσει

Δύο ώρες και ξημερώνει

Συννεφιασμένη Κυριακή

Πρώτη μέρα του χειμώνα

Σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα

Απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω

Ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω

Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο

Να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο

Κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε

Μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε

Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...

Υ.Γ. Μπράβο μας..ακόμα και σε αυτό δείξαμε ότι μόνο τα επιφανειακά μας αρέσουν..και μετά κάτσε τρέχα μόνος σου..με το συμπάθιο κιόλας αλλά ένα μπράβο είναι πολύ λίγο..ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ μάγκες/ισσες!

Ζητώ συγνώμη(..το καμπανάκι ξαναχτυπά Αντώνη) που χάθηκα από μερικούς ανθρώπους..δεν έχετε άδικο..εγώ δεν έχω δίκιο ότι και αν πω..