ΖΗΤΗΜΑ ΔΙΚΟ ΣΟΥ..

Κάνοντας μία βόλτα απο το indy έπεσα πάνω σε μία φωτογραφία

 
το σχόλιο του φίλου-συντρόφου ήταν

''δεν είναι τόσο άσχημα για να θες μονίμως να φύγεις από κει''

 Ίσως ποτέ  άλλοτε να μη πέρασε τόσο γρήγορα σαν σκέψη-σαν εικόνα, αυτά τα 5 χρόνια που βρίσκομαι-που υπάρχω σε αυτή τη πόλη.

Με ένα μυαλό γεμάτο χρυσάφι.

Με χιλιάδες εικόνες και στιγμές να γυρνάνε σαν ταινία μέσα στα μάτια σου.
Δεν είναι το σοκ της παραδοχής-δεν είναι η αλήθεια που ξεδιπλώνεται μπροστά σου όταν τα δεδομένα μοιάζουν να γέρνουν απειλητικά προς την αντίθετη πλευρά(..να ξέραμε και τη φύση της πλευράς,καλά θα ταν..)

Και μοιάζει τόσο εύκολο να δείξεις με το χέρι σου την αιτία-μα τόσο δύσκολο ταυτόχρονα να σταματήσεις να του δίνεις υπόσταση.

Όντως δεν είναι τόσο άσχημα ρε φίλε-πόσο μάλλον όταν τη ζωή σου απαρτίζουν σύντροφοι-άνθρωποι που σε γεμίζουν καθημερινά με όμορφα συναισθήματα και εικόνες.

Βέβαια..κοιτάζοντας λιγο πιο προσεκτικά θα δεις και την άλλη πλευρά αυτής της πόλης..μίας τόσο περίεργης πόλης.
Με ανθρώπους να ζουν στο δρόμο-με το θάνατο να παραμονεύει σε πολλά στενά-με φασίστες να μαχαιρώνουν μετανάστες-με την αστυνομία να είναι παντού-ανθρώπους να αυτοκτονούν καθημερινά-με κάμερες σε κάθε στενό και άλλα άλλα πολλά..

Είναι επιλογή τελικά;

Και μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον αλλοτριωμένοι άνθρωποι-περαστικοί σε συναισθήματα, που ψάχνουν απλά την ευκολία που θα τους δώσει μία κατακερματισμένη πόλη,που δυστυχώς άρχισε να ποτίζει όλο και περισσότερο κόσμο.
Δεν είναι το ανέφικτο που σε οδηγεί(..και ας είναι 3%)-δεν είναι η ρομαντική αύρα που τυχόν υπάρχει μέσα σου-δεν είναι η ουτοπία που κλείδωσε στο εσωτερικό σου-είναι τόσα άλλα(μάλλον πρωτόγνωρα για πολλούς)συναισθήματα που προσπαθούν να βρουν μία-δύο-τρεις φωλιές να αφήσουν σπόρους.

Τι λέμε θα μου πεις;

Θα ήθελα πολύ να είχα μία στιγμή από όλους αυτούς που η ευκαιριακή τους αντίληψη για το τρόπο ζωής, έκανε στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας να φαντάζουν ως η λύση  για το σταυρόλεξο που λέγεται καθημερινότητα.
Πολύ..έστω για λίγο..όχι για να δω το τρόπο-αλλά για να ξέρω πως είναι και να το διώξω από μέσα μου αν μου εμφανιστεί(..δε θα πάρεις χαμπάρι λέμε..)


Είναι εφιάλτης τελικά η μεταμόρφωση..πόσο μάλλον όταν γίνεται συνειδητά.

Σχέσεις ανθρώπων..αφου ο ρομαντισμός έγινε συναίσθημα προς εξαφάνιση ας γίνουμε επιτέλους σκληροί-πολύ σκληροί-γιατί η ζωή είναι σκληρή και θα μας εκδικηθεί εμάς τους ρομαντικούς..
ενδιαφερον τρίπτυχο στην ηλικία των 30-40..δουλειά-σεξ-καλοπέραση(και στο βάθος αφού θα έχεις δώσει τόοοοοση ενέργεια..οικογένεια)

Εφιάλτης..
Έτσι ευκαιριακά λοιπόν πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε..σιγά μωρέ κολλάς στις λέξεις..;


Πάμε στα hardcore τώρα..

Από χθες λοιπόν ξεκίνησε το γνωστό παιχνιδάκι ανάθεσης ευθύνης τι έφταιξε και ο συνασπισμός ριζοσπαστικής(;)αριστεράς δε βγήκε κυβέρνηση.
Τι κάνει νιάου νιάου λοιπόν στα κεραμίδια;η γάτα του Αλέξη όχι πάντως..
Σαφώς λοιπόν κατά τας γραφάς το μπαλάκι πάει στο κομμάτι που απείχε από αυτή την διαδικασία(μεγάλη τιμή της κάνω που τη λέω διαδικασία..)

Φίλοι και εχθροί που λέει και ένας μεγάλος τροβαδούρος(που διορθώστε με, πρέπει να είναι ο Μιχαλιός ο Χατζηγιάννης) αποφάνθηκαν και έδειξαν με το χέρι αυτόν που δεν άφησε το Συριζα να γίνει κυβέρνηση..ο συνειδητά απέχων της μαλακίας(αμφιταλαντεύτηκα πολύ είναι η αλήθεια για τη λέξη διαδικασία..)
Μεγάλη τιμή τους κάνω που τους απαντώ λοιπόν(σε αυτό το κομμάτι πάντα..)γιατί εδώ πραγματικά έφθασε ο κόμπος στο χτένι.

(θα μου επιτρέψεις να χρησιμοποιήσω και μερικά λόγια από σένα σύντροφε και να τα εμπλουτίσω με μερικά δικά μου)

Θα ξεκινήσω από μία ερώτηση..Αν εγώ σας πω συνειδητά απέχων από τη καθημερινότητα και από τη τεράστια προσπάθεια που κάνουν τόσοι άνθρωποι να αλλάξουν έστω και λίγο(λίγο ρε αδερφέ..)αυτή τη κοινωνία,δεν θα μουν υπερβολικός και ανόητος;
Θα μουν..
Γιατί λοιπόν αυτή η εξίσωση τώρα;γιατί θεωρούμε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας ως το αποδιοπομπαίο τράγο ενός αποτελέσματος(μεγάλη η χάρη σου λέμε..)
Δεν βρίσκω κανένα νόημα στο να θεωρώ συντρόφους μου,ανθρώπους που έχουν καβαλημένο το καλάμι-που πιστεύουν πως με τη συμμετοχή τους σε μία εκλογική διαδικασία(ξεκόλα λέμε με τη διαδικασία...)είναι οι άμεμπτοι σε ένα κόσμο και μία κοινωνία ηλιθίων και προσκυνημένων.

Όταν κάποιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει ότι είναι ατελής όπως όλοι μας,και να είναι ίσος μαζί τους,και να φέρεται αναλόγως, είναι εύκολο να ρέπει προς συμπεριφορές και επιλογές απο κάφρικες εώς φασίζουσες.

Πήγαινε ψήφισε Σύριζα-είναι η μόνη επιλογή..πρέπει να φύγει το μνημόνιο-είναι κρίσιμες οι εκλογές-δεν πρέπει να μπουν τα χρυσά σκατά στη βουλή..

Ένας λαός σε πλήρη σύγχυση.

Ένας λαός που ξεχνά τόσο γρήγορα , όσο γρήγορα θυμάται όταν τον συμφέρει. Βλέπω στην TV όλους αυτούς που πηγαίνουν και χειροκροτούν τους «βιαστές» τους.
 Βλέπω ένα «λαό» που ασχολούταν  με το «τί» θα ψηφίσει. Έναν «λαό» που μυαλό δεν βάζει. Έναν «λαό» που αφού δεν μπορεί να βρει μία καινούργια ιδέα, ένα καινούργιο πρόταγμα, μοιάζει να επιστρέφει ψυχαναγκαστικά στις βεβαιότητες που τον καταδίκασαν στη στέρηση των όποιων δικαιωμάτων είχε.

Ένας «λαός» που επειδή αδυνατεί να γεννήσει μία καινούργια ιστορία, επαναφέρει μέσα από το μπαούλο του την ίδια, παλιότερη ιστορία, προκειμένου να επιβεβαιώσει  την ύπαρξή του. Μία κοινωνία που οι εξουσιαστές, τους οποίους η ίδια επέλεξε μέσα από ένα σύστημα που δεν της επιτρέπει κάτι άλλο, την εξαφάνισαν πολιτικά. Τώρα προσπαθεί μέσω του ίδιου συστήματος, των εκλογών, να αποδείξει στον εαυτό της, ότι μπορεί ακόμα να σκέφτεται προκειμένου να φτιάξει μία νέα πραγματικότητα.

Ίσως έλθει μία μέρα που θα αναρωτηθούμε αν όντως είχε ευθύνη ο Παπανδρέου ή ο Σαμαράς. Δεν θα μπορούμε να εντοπίσουμε τον υπεύθυνο γιατί δεν υπάρχει υπεύθυνος. Υπεύθυνο είναι το «σύστημα» που γεννά τέτοιους ανθρώπους. Είναι άχρηστο να καταδικάσεις έναν δύο ή δέκα από αυτούς, τη στιγμή που με την ψήφο σου αναπαράγεις το σύστημα που τους εξέθρεψε. Μην ξεχνάμε ότι πριν από τριάντα χρόνια περίπου καταδικάσαμε τους υπεύθυνους της χούντας και σήμερα ζούμε μία χούντα ξανά.Το έγκλημα που έκαναν πέρασε στο επίπεδο του μύθου γιατί εντέχνως δόθηκε  τέλος στην ιστορική του πραγματικότητα. Σήμερα υπάρχουν  άνθρωποι που πιστεύουν ότι τίποτε δεν έγινε στο Πολυτεχνείο και ότι όλα αυτά είναι δημιουργήματα της φαντασίας της αριστεράς. Το πραγματικό νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου χάθηκε μέσα στον λαβύρινθο των αποτυχιών της γενιάς του, σε όλα τα επίπεδα.


Ο νεοφιλελευθερισμός είναι επικίνδυνος από μόνος του. Περισσότερο επικίνδυνη όμως είναι η παθολογική αναπαραγωγή ενός καταστροφικού παρελθόντος. Η συμμετοχή σε αυτή τη διαδικασία μέσω της ψήφου , σε καθιστά ενεργό συντελεστή και οιονεί συνένοχο. Από την άλλη πλευρά, η άρνηση είναι το εύκολο. Αυτός είναι και ο λόγος που τόσοι πολλοί στέκονται απέναντι από την κυβέρνηση και το μνημόνιο. Η άρνηση από μόνη της μπορεί να ενώσει, και ενώνει μέσω της «αρνητικής ψήφου». Μπορείς σήμερα να συναντήσεις στα ίδια κόμματα από αριστερούς πατριδοκάπηλους μέχρι ακροδεξιούς αντικομουνιστές. Όλους αυτούς τους ενώνει μία αδιαφοροποίητη δύναμη της άρνησης. Μπορούν να αρνηθούν τα πάντα. Κυρίως όμως μπορούν να απορρίψουν οποιοδήποτε πρόταγμα τους ξεπερνά. Αυτός είναι και ο λόγος που απορρίπτουν την αποχή.

 Συνειδητή αποχή από τις εκλογές δεν σημαίνει αποχή από την πολιτική αλλά ούτε και αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει. Το αντίθετο. Σήμερα, η άρνηση είναι καθορισμένη, το πρόταγμα όχι. Η συνειδητή αποχή αποτελεί κομμάτι της «βιοπολιτικής» αποχής. Η «βιοπολιτική» αποχή ή «κοινωνική» αποχή, είναι ένα είδος διαμαρτυρίας κατά τη διάρκεια του οποίου οι συμμετέχοντες απέχουν από όλες αυτές τις πρακτικές που δίνουν ζωή σε αυτό το είδος κοινωνίας.

Δεν ήταν λύση το να δώσει κάποιος την ψήφο του στην αριστερά ή σε κάποιο μικρό κόμμα προκειμένου να μην πάρουν αυτοδυναμία τα δύο αστικά «μικρομέγαλα» πλέον κόμματα. Η αριστερά με τα κόμματά της , στήριξε το μνημόνιο. Μιλώ βέβαια για τις ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς και όχι για τους οπαδούς τους . Το έκανε έμμεσα , από τη στιγμή που στο πρώτο κιόλας μνημόνιο δεν αποχώρησε από τη βουλή καταγγέλλοντας τήν τότε διαδικασία και την κατάλυση του Συντάγματος. Κανένα αριστερό κόμμα δεν κινήθηκε εναντίον του υπάρχοντος διαδικαστικού επί της ουσίας . Είναι άλλο πράγμα το «καταγγέλλω» και άλλο πράγμα το «στηρίζω την καταγγελία μου με πράξεις». Μπορεί ο Τσίπρας να αποκαλούσε τον Βενιζέλο «Συνταγματάρχη», αλλά όχι μόνο δεν έφυγε ποτέ από τη βουλή αλλά πήγε να συγχαρεί και τον Παππαδήμο όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία αναγνωρίζοντας μία διορισμένη κυβέρνηση.

 Γιατί δεν αποχώρησαν ποτέ από την βουλή τα κόμματα της αριστεράς , αφού η κυβέρνηση λειτουργούσε ως «χούντα», όπως έλεγαν και οι ίδιοι; Επειδή τα σημερινά αριστερά κόμματα, ζουν και τρέφονται από τον νεοφιλελευθερισμό!

Χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαν. Και δεν θα υπήρχαν επειδή αδυνατούν να συλλάβουν και να παρουσιάσουν στους ανθρώπους μία «άλλη» κοινωνία. Οι μισή αριστερά είναι προσκολλημένη σε ένα αποτυχημένο μοντέλο και η άλλη μισή παλεύει για έναν «ανθρώπινο καπιταλισμό».

Για να μπει και ένας επίλογος λοιπόν.
Η ευθύνη που μου αναλογεί βρίσκεται στην αρχή..στο γεγονός οτι μέσα από αυτό το κικαιώνα που ζούμε δεν καταφέραμε να δώσουμε στο κόσμο κάτι καινούργιο.δεν τον εμπνεύσαμε-δε του δώσαμε με πράξεις να καταλάβει ότι η αυτοόργανωση δεν είναι απλά μία λέξη που θα δει σε δεκάδες τοίχους-αλλά η πραγματικότητα του-το παρόν  του και η σύνδεση του με το μέλλον.(προσοχή..η δική μου ευθύνη την οποία αφουγκράζομαι και καταλαβαίνω-υπάρχει όμως και η απέναντι πλευρά-αυτή η πλευρά που δεν θέλει να σ ακούσει-κάνει πως δεν σ ακούει-αδιαφορεί για αυτό που λες).

Δεν νιώθω καμία ευθύνη για αυτό που απο χθες αναμασάτε στο χείλι του καθε ένα.Η συνειδητή μου αποχή είναι κάτι που δεν χωράει στρατηγικές και πλαίσια.

Δεν μπορώ να στηρίξω ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που έχει τον πόλεμο, την πείνα και τις δολοφονίες αθώων ανθρώπων ως βασικό μέσο ανάπτυξης και πλουτισμού μερικών προνομιούχων. Δεν μπορώ να στηρίξω ένα σύστημα που επιτρέπει σε μερικές οικογένειες να εξουσιάζουν έναν ολόκληρο πληθυσμό. Δεν μπορώ να στηρίξω ένα σύστημα που το μόνο που μου επιτρέπει είναι το να αποφασίζω ποιος θα αποφασίζει για μένα. Ένα σύστημα που με κοροϊδεύει, λέγοντάς μου ότι ενώ δεν καταλαβαίνω από πολιτική, μπορώ να καταλάβω ποιος καταλαβαίνει και… να τον ψηφήσω.

Να γίνει λοιπόν ο Συρίζα το ανάχωμα προς τη καταστροφή ακουγαμε..
Δεν έγινε κυβέρνηση;ε και;

ΑΝ(άκου εδώ όνειρα τώρα..)το 1.700.000 περίπου που ψήφισε το σύριζα-στήριζε καθημερινά με τη συμμετοχή του τις λαϊκές συνελεύσεις-τα σωματεία βάσης-και τις δομές και τα εγχειρήματα που ξεφυτρώνουν,μπορεί κάποιος με βεβαιότητα να πει αν θα ήταν άσχημα τα πράγματα;

Δύσκολο ε;εδώ σας θέλω λοιπόν..

Ξεκίνησα από μία φωτό και έφθασα στο ίσως κουραστικό σεντόνι..

Συνεχίζουμε δυναμικά λοιπόν..οι όροι γέρνουν επικίνδυνα-τα αντανακλαστικά του κόσμου δεν είναι και τα καλύτερα αλλά αυτή η πουτάνα η ελπίδα και προσμονή δεν θα παύσει ποτέ.
Ρομαντισμός ε;ε δε γαμιέται ρε παιδιά τι να κάνουμε;

Ακόμα και όταν ένα όνειρο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί δεν σημαίνει οτι θα το αφήσουμε κιόλας..

Υ.Γ Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό(έτσι για το ξεκάρφωμα-που μόνο ξεκάρφωμα δεν είναι..)


Στο κείμενο υπάρχουν όπως προείπα φράσεις-μικρα κείμενα-σκέψεις πολλών συντρόφων που με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο και τις οποίες χρησιμοποίησα μαζί με τις δικές μου σκέψεις.
Να με συγχωράνε που δεν μπορώ να βρω τη πηγή από κάθε topic που τις είχα διαβάσει ώστε να μη χάνεται η αρχική σκέψη και η έμπνευση του δημιουργού βέβαια.
Συντροφικά..