ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ....

''Το κομμάτι του εαυτού μου που φοβάται, έχει γίνει κυρίαρχο..''

Ίσως όταν το έλεγε να μη καταλάβαινε ακριβώς τη βαρύτητα και τη σημασία που θα είχε στο δίπλα αυτί, αυτή η κουβέντα-διαπίστωση που έκανε για τον εαυτό του/της.
Για τον ίδιο/α ούτε λόγος..Ήταν εμφανές ότι μέσα σε αυτή τη φράση υποδήλωνε όλη του/της την αγωνία-ολο αυτό που βίωνε και εισέπραττε.

Ίσως ήταν η πρώτη φορά που μία διαπίστωση επέδρασε τόσα έντονα στην ψυχοσύνθεση του.

Και το ξέσπασμα ακόμα δεν είχε έρθει..

Προσπαθώντας να δει μέσα απο αυτή την αγωνία που μόλις του αποτυπώθηκε,άρχισε να βλέπει μπροστά του, αυτό που μάλλον δε τόλμαγε να αντιμετωπίσει(;),αυτό που φάνταζε δύσκολο(είναι και η χρονική συγκυρία βλέπεις που μας κάνει λίγο ευάλωτους-λίγο συγκαταβατικούς και λίγο ανεκτικούς..).
Λίγο το ένα λίγο το άλλο και δεν θες και πολύ για να φτιάξεις το παζλ.

''Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη. Ο φόβος πρέπει να διακρίνεται από τη σχετική συναισθηματική κατάσταση του άγχους το οποίο εκδηλώνεται ως εσωτερική ένταση και το οποίο συνήθως συμβαίνει χωρίς την ύπαρξη οποιασδήποτε εξωτερικής απειλής, απειλής μάλιστα που γίνεται αντιληπτής ως ανεξέλεγκτης ή αναπόφευκτης. Στην περίπτωση της συναισθηματικής κατάστασης του φόβου έχουμε να κάνουμε σχεδόν πάντα με μελλοντικά γεγονότα, με καταστάσεις ή συμπεριφορές τις οποίες μπορούμε να διαφύγουμε ή να αποφύγουμε. Ο φόβος θα μπορούσε επίσης να είναι μια στιγμιαία αντίδραση σε κάτι που συμβαίνει στο παρόν.
Όταν όμως ο φόβος συνεχίζει να υφίσταται, ενώ δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος και σε καταστάσεις υπερβολικού στρες, τότε μετατρέπεται σε φοβία και γίνεται εμπόδιο στην φυσιολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ατόμου. Η φοβία είναι ένας επίμονος και παράλογος φόβος κάποιου συγκεκριμένου αντικειμένου ή κατάστασης, που έχει ως αποτέλεσμα την επιθυμία αποφυγής αυτού αντικειμένου που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί σπουδαία πηγή κινδύνου..''

Τι γίνεται όμως όταν είναι συνειδητή σκέψη;τι γίνεται όταν υπάρχει κίνδυνος;
(καλημέρα γιατρέ...)

Η επιφανειακή,εύκολη και μάλλον(μάλλον λέω..)πιο αποτελεσματική λύση είναι να αντιμετωπίσεις εκείνη τη δεδομένη στιγμή αυτό που παρουσιάζεται.

Ένα βήμα παρακάτω σε σκέψη είναι να θέσεις τους όρους της μάχης(με διάθεση συλλογική;) να προετοιμαστείς και τότε να το αντιμετωπίσεις(χρονοβόρα διαδικασία επί το πλείστον...άρα αφήνει σημάδια μέσα..άρα ανασφάλεια).

Τώρα που είπα ανασφάλεια θυμήθηκα κάτι περιπτώσεις παιδιών που στο άγχος τους μέσα μη μείνουν πίσω στη καθημερινότητα έκαναν και κάνουν όλα αυτά που στα λόγια ξέρουν να τα κατακεραυνώνουν..(..ε ρε τι κάνει ο καπιταλισμός..γιατί αυτός φταίει και σε αυτή τη περίπτωση..η ευθύνη πάει πάντα εκεί που ο αποδέκτης δεν έχει φωνή..άρα πιο εύκολη η αυτοκριτική..αυτοκριτική...λέμε τώρα)

Άσχετο..


Συνεχίζουμε λοιπόν...


Μία σύντομη διακοπή για ένα πολιτικό σχόλιο..



''Ο Προλετάριος δεν έχει να χάσει τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες του..''
αν ζούσε ο Μαρξ θα έκανε μία μικρή παραλλαγή..

''Ο Προλετάριος δεν έχει να χάσει τίποτα παρά μόνο το σπίτι του(που πήρε με δάνειο από τη Eurobank)-τη τηλεόραση του τη plasma που βλέπει το euro πίνοντας μπύρες και το αυτοκίνητο του''

Εδώ και πολλές δεκαετίες η εργατική τάξη(;) εξαγοράστηκε πλήρως από το κεφάλαιο και ενσωματώθηκε στο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής,με αποτέλεσμα να αποβλακωθεί από τη μαζική κουλτούρα.Με τέτοια δεδομένα η επαναστατικότητα δεν πάει απλά περίπατο αλλά γίνεται και προπαγάνδα στο μεγαλύτερο κομμάτι του αστικού μπλοκ.

Οι έννοιες συλλογικότητα και αλληλεγγύη χάνουν το νόημα τους και γίνονται επικίνδυνες στα στόματα κάποιων ανθρώπων.
''Πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα που δίνουν οι τράπεζες να σώσουν τη ρευστότητα τους και να είναι ανταγωνιστικές στην επίθεση κερδοσκόπων κατά της ελληνικής οικονομίας..''[... λουκίσια-τραχήλι:0-1(το γκολ ο σπανούλης με καρφωτή κεφαλιά ύστερα απο εκπληκτική σέντρα του μέσι)..]

Μπορεί η μάχη να είναι άνιση..μπορεί και να μην είναι.
Για την ώρα μάλλον συμφωνώ με την άποψη μίας καταθλιπτικιάς(επιστρέφεις λέμε..) που κάνω παρέα(για δες ποιος μιλάει για κατάθλιψη.. )..''Πάλι καλά που δεν μας ακολουθεί ο κόσμος-θα τους παίρναμε στο λαιμό μας..''(τι να σας εξηγώ τώρα;...)

Σε αυτές τις λίγες γραμμές αποτυπώνεται πλήρως του τι γίνεται μέσα μου..
Χάος..σκέψεις που δεν έχουν αρχή και τέλος..που δεν οδηγούν σε κάποιο συμπέρασμα..και μέσα από τις λέξεις-ανάμεσα από τις λέξεις που λέει και κάποιος,μία ατέλειωτη δύναμη εσωτερική-με πάθος για δυναμική αλλαγή-μία φωνή που λέει προς πάσα κατεύθυνση ότι ένας κύκλος έκλεισε και κάτι καινούργιο ανοίγει.

Τέρμα στην αυτοαναφορικότητα και την εσωστρέφεια.
Σε αυτή την ιδιάζουσα χρονική συγκυρία δεν υπάρχει χρόνος για ανάλυση(πόσο ακόμα δηλαδή;πόσο;ήμαρτον ρε).

Η ιστορία θα μας γράψει,και ναι(ναι ρεεε)δεν θέλω να με/ας γράψει με μαύρα γράμματα..
Όσοι επιδιώκουν να μείνουν αμέτοχοι, καλή τύχη και καλή καλοπέραση.
Όσοι κοιτάνε τη ζωάρα τους και κλείνονται σε αυτήν,βουρ για νέες περιπέτειες τρέλας και παράνοιας.

Ας είναι βαρύ λοιπόν το κόστος+ας είμαι εγώ αυτός που έχασα την ευκαιρία-αυτός που δεν μέτρησε καλά αυτό που του παρουσιάστηκε..και αυτό που παρουσιάστηκε ήταν μία προδιαγεγραμμένη ήττα σε ένα περιβάλλον που εσύ ο ίδιος συντήρησες με την ανοχή σου.

Πίσω απο τις λέξεις δεν υπάρχει ο Αλέξης(κοίτα πως κόλλησε και ο τσίπρας στη κουβέντα)..δεν υπάρχει κανένας.

Καλή δύναμη σε όλους τους συντρόφους και σε όσους παλεύουν σε αυτή την άνιση σκακιέρα.

Υ.Γ..Το κομμάτι του εαυτού μου που φοβάται θα το συντρίψω.

Υ.Γ.1 Έπρεπε να αγκαλιάσεις το πάτο..έπρεπε..




.