Α ΡΕ ΠΑΥΛΟ....
Ψηλά ο Παύλος..
Κάτω η Κατερίνα..
Θα έρθει και η σειρα του Νικόλα..Γεμίζει το μάτι μου και η καρδιά μου βλέπωντας τους να κοσμούν την σελίδα..
Η μαγκιά σίγουρα είναι να σε ακολουθούν και σε κάθε βήμα σου..Αυτή η αύρα τους,η μεγάλη τους μαγκιά να ενσαρκώσουν τα ονειρα μας σε τραγούδια και ποιήματα...
Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα να νιώθεις τετοιους ανθρώπους καθημερινά στη ζωή σου..Να νιώθεις πως με το άκουσμα και μόνο υπάρχουν δίπλα σου για να νιώσεις καλύτερα...
Άνθρωποι που αρνήθηκαν τη λέξη Τέχνη να τους κολλήσει κάποιος δίπλα απο το όνομα τους..άνθρωποι που η λέξη καλλιτέχνης τους ήταν τόσο μακριά...
Γιατί οταν είσαι άνθρωπος πάνω απο όλα, και πάνω σε μία κόλλα χάρτι γράφεις τραγούδια όπως αυτό απο κάτω τότε δεν χρειάζεσαι και εκεί ταμπέλα...
Και ο Παύλος για τον όποιο θα μιλήσουμε σήμερα ήταν απο τους πρώτους που μίλησε για το κίνημα της ταμπελοποίησης στη μουσική και τη ποίηση(..αν και εκεί νομίζω πως τα λέει καλύτερα η Κατερίνα..)
Οπως και στα προηγούμενα μικρο-αφιερώματα που έχει κάνει έτσι και εδώ θα κινήθω στα ίδια..
Είμαι και εδώ λίγος ώστε να περιγράψω μέσα σε λίγες γραμμές τι έκανε ο Παύλος...
Η κληρονομιά του είναι κάτι το απίστευτο για τα Ελληνικά δεδομένα..
Η απήχηση του?Τεράστια...
Ας γράψω πολύ λίγα για το Παύλο...
Ετσι για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας..
Για περισσότερες πληροφορίες στο καταπληκτικό αυτό χώρο..
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 20/7/1948,και ήταν δισέγγονος του Ζορμπά και ανηψιός της Ελλης Αλεξίου.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1970 από τη Θεσσαλονίκη όπου είχε πάει για σπουδές στο Μαθηματικό. Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δελληγιαννίδη (κιθαρίστα των Olympians) και φτιάχνουν το ντουέτο "Δάμων και Φιντίας". Κυκλοφορούν το 7" "Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους" και συμμετέχουν με δύο κομμάτια στο δίσκο "Ζωντανοί στο Κύτταρο".
Στο Κύτταρο γνωρίζονται και με τα "Μπουρμπούλια" που έπαιζαν με τον Σαββόπουλο. Το ντουέτο ενσωματώνεται με τα "Μπουρμπούλια" και το νέο σχήμα (Π.Σ., φωνή, Παντελής Δελληγιαννίδης,κιθάρα, Νίκος Τσιλογιάννης, ντραμς, Βασίλης Ντάλας, μπάσο) βγάζει ένα 7", το "Ο Ντάμης ο ληστής" λογοκριμένο σε "Ο Ντάμης ο σκληρός". Μαζί είναι από το 1972 εώς το 1974.
Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους έφτιαξε το γκρούπ "Σπυριδούλα". Με αυτό το σχήμα δημιούργησε τον σημαντικότερο ίσως δίσκο στην περίεργη ιστορία του Ελληνικού rock το "Φλού". Αξίζει πιστεύω να σημειώσουμε πως για τον δίσκο αυτό ο Π.Σ. δεν υπέγραψε συμβόλαιο αλλά ένα "χαρτί" που έγραφε ότι αποποιείται πάσης οικονομικής απαιτήσεως από τον δίσκο. Η "Σπυριδούλα" υπέγραψε συμβόλαιο εκτελεστού με ποσοστό 4% .
Το 1979 κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου "Ο Ασυμβίβαστος" όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του soundtrack. Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί και σε μία ακόμη ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου με τίτλο "Αλδεβαράν" και με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980 όπου ο Π.Σ. καταλήγει σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους "ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ". Μαζί ηχογραφούν μιά σειρά σημαντικών δίσκων και με συνεχή παρουσία μέσω ζωντανών εμφανίσεων δημιουργούν τον μύθο ενός πραγματικού Ελληνικού rock συγκροτήματος, μακρυά από ερασιτεχνισμούς και μιμητισμούς. Το 1982 κυκλοφορούν το "Εν λευκώ" με αρκετές αναφορές στην εμπειρία του με την ηρωίνη (γιά άλλη μιά φορά αντιμετωπίζει προβλήματα λογοκρισίας. Με τα τραγούδια "Η" και "Ανταργκράουντ με στράς" για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και "Υστατη στιγμή" για προσβολή της δημοσίας αιδούς).
Το καλοκαίρι του 1990 ξαφνικά άρχισε να παραλύει το δεξί του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Αυτή η ιστορία τον έκανε ψυχολογικό ράκος. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο ΑΝ. Ο Παύλος άρχισε να εμφανίζεται με το χέρι δεμένο.
Το απόγευμα της 6 Δεκεμβρίου(..τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτη τη ζωή,6 Δεκεμβρίου έφυγε και ο Αλέξανδρος) πέθαινει άπο χρήση ηρωίνης.
Αυτο που ακολούθησε του Θανάτου του Παύλου ήταν πραγματίκο καταπληκτικό..
Χαρακτήρισαν τον Παύλο ενα ''πρεζάκι πολυτελείας''(..στα εξάρχεια ήταν τι θα του λέγαν?),
και ως κάκο πρότυπο για τη νεόλαια.
Το να ασχολήθεις βέβαια με τέτοια πράγματα είναι το λίγοτερο αφελές..
Μεγάλωσαν γενιές και γενιές με το Παύλο...και θα μεγαλώσουν και άλλες πολλές...
Και επειδή ήταν κακό σαν πρότυπο έβγαζε και τέτοια κομμάτια όπως το απο κάτω...
Δεν νομίζω πως μπορώ να πω άλλα λόγια...
Η καρδια μας όσο θα χτύπαει θα έχει και τους δικους του παλμούς...
Παλμούς γεμάτο δύναμη για ζωή...
Υ.Γ. Η μαλακία της τηλεόρασης έχει περάσει και στα blog...ηρεμήστε λίγο ρε...θα φάτε ξύλο απο το ίδιο σας το Pc με αυτά που γράφετε..
Υ.Γ.2 Ημέρα ποίησης χθες..και μία καταπληκτική εκμομπή έκανε αφιέρωμα σε ποιήματα που έχουν μελοποιηθει..
Ας απαντήσει η Κατερίνα για μένα...
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω ''ποιητής''
Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν'αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
μην κλέισουν τα ράματα στις φλέβες μου κι απο θολές αναμνήσεις
κι ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουν τα ουρλιαζτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σ' αυτα για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω μεγάλα κιάλια για να φέρω πιο κοντά τις δολιοφθορές
που δε θα παίρνω μέρος...
Μη με πιάσουν στη κούραση παπάδες και ακαδημαικοί και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί και την καθημερινότητα που σηνιθίζεις..
ΟΛλοι έτσι παν..σκυλιά μας έχουν κάνει να ντρεπόμαστε την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στην γωνιά..καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι..
...........................................
...........................................
Γεμίσαμε ποιητές σε αυτή τη χώρα...γεμίσαμε τραγουδιστές...γεμίσαμε τέχνη....να τη χαίρονται τη τέχνη τους..οχι ευχαρίστω δε θα πάρω...
Α ρε Νίκολα...
Α ρε Κατερίνα..
Α ρε Παύλο...
Μόνο εσείς να υπήρχατε...να σας βλέπαν και να ντρεπόντουσαν για αυτά που λένε...
Να τους μαθαίνατε και να μας μαθαίνατε όλους...
Α ΡΕ ΠΑΥΛΟ...Α ΡΕ ΠΑΥΛΟ
