ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

Θυμάμαι σα χθες την ανάρτηση που είχα ανεβάσει στις 24 Απριλίου του 2009..
Τότε που διαλαλούσα οτι δεν θέλω να ξαναγράψω στο blog και ότι θέλω να συνεχίσω να κάνω οτι μπορώ με άλλες μορφές και όχι του διαδυκτίου.
Δεν άργησα να διαψευστώ βέβαια και μετά απο λίγο καιρό έπεστρεψα τρέχωντας πίσω, καταλαβαίνωντας οτι σε ένα σημείο μου άρεσε αρκετά η επικοινωνία που υπήρχε..

Ισως να μην ήταν μόνο αυτό βέβαια, αλλά και το γεγονός οτι το μπλογκ(..αυτή είναι προσωπική άποψη και σαφώς και δεν την ενστερνίζομαι για όλους), σου δημιουργεί ένος είδος νάρκωσης.
Σε τραβάει μακριά απο τη πήγη..
Για μένα η πήγη π.χ. είναι να βοηθήσω όσο μπορώ με τις δυνάμεις που έχω, κάθετι που ανασαίνει ώστε να νιώθουμε πιο ελεύθεροι όσο μπορούμε..κοινώς να συνεχίζει να υπάρχει η ελπίδα για κάτι καλύτερο..
Υπο μία γωνία το blog πολλές φορές(..αν όχι οι περισσότερες) γίνεται το μέρος όπου θα ξεσπάσεις..θα πεις για οτιδήποτε άσχημο βλέπεις να γίνεται στην κοινωνία..υπο αυτή τη γωνία το τέλος μίας ανάρτησης είναι και το τέλος του ξεσπάσματος..Το θέμα είναι να γίνει πράξη..πράξη ουσιαστική..το κάθε ξέσπασμα μου-σου-του πρέπει να έχει αποδέκτη..δεν πρέπει να μεταφέρεται ΜΟΝΟ εδώ..
Οπως λέει και ο φίλος μου ο Οδυσσέας..ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ Ο ΘΥΜΟΣ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΠΝΟΗ.

Αυτήν την νάρκωση του blog μπορώ να πω οτι την ένιωσα μερικές φορές έντονα...και τώρα με όλα αυτά που γίνονται ακόμα πιο πολύ..


Να κάνω μία μικρή παύση να θυμίσω κάτι σε όλους..ξανα και ξανά..





''Πόσο απέτυχε τελικά αυτή η κοινωνία για να καταφεύγουν οι ίδιοι της οι άνθρωποι (τα ίδια της τα παράγωγα) στη βία, ως μοναδική έκφραση αντίδρασης και αγανάκτησης; Ως άνθρωποι πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι ΓΙΑΤΙ αυτά τα «παιδιά» εχθρεύονται κάθε «κοινωνικό» προϊόν. Ως άνθρωποι, οφείλουμε – προτού τους εντάξουμε στην, ούτως ή άλλως, μακριά λίστα των εχθρών μας – να προσπαθήσουμε να τους κατανοήσουμε και να τους αγαπήσουμε.


…Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους.



Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς.
Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.


Εξύβριση αρχής – έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής – έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια – όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.



Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων.



Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται.




Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δε συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (…) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό, τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ...''



και κάτι ακόμα...



Το 1975, λίγο μετά τη χούντα, μια παρέα νέων ανθρώπων περπατούσαμε μαζί με τον Μάνο κάπου στο Παγκράτι. Ήταν η εποχή που ο Χατζιδάκις είχε ξεκινήσει το Γ' Πρόγραμμα (ένα αναρχικό πρόγραμμα στο κρατικό ραδιόφωνο), αλλά και η εποχή των εύκολων συνθημάτων. Όπως περνούσαμε, λοιπόν, μπροστά από μια ταβέρνα, ακούμε ξαφνικά κάποιον να φωνάζει τον Χατζιδάκι «φασίστα». Εμείς παγώσαμε. Γυρνάμε και βλέπουμε μια ομάδα «προοδευτικών» σκηνοθετών του νέου ελληνικού κινηματογράφου, με μακριά μαλλιά και μούσια. Ο Χατζιδάκις, ατάραχος, πλησιάζει την ομάδα και λέει: «Ποιος από σας το είπε αυτό;». Κανείς δεν απαντάει. Πάω εγώ να πω κάτι, αλλά ο Χατζιδάκις με ένα νεύμα με σταματάει. Και γυρνώντας προς την ομάδα ξαναρωτάει: «Ποιος από σας το είπε αυτό;». Αυτοί σιωπή. Οπότε εκείνος τους κοιτάζει λίγα δευτερόλεπτα και τους λέει: «Αν αυτός ο χαρακτηρισμός με διαφοροποιεί από εσάς, τον αποδέχομαι ευχαρίστως».


κάποτε έγραψε κάτι ο Μάνος..κάτι μου φέρνει απο τις μέρες μας..

Και συνεχίζω λίγο διαφορετικά...
πριν λίγες μέρες έτυχε να διαβάσω αυτό..έλαβε χώρα σε μία μεγάλη εταιρεία..οπου η διοίκηση επιβραβεύει καθε 3 μήνες με το τιτλο ''υπάλληλος του τριμήνου'' τους εργαζομενους της..

Ολα ξεκίνησαν κάπως έτσι..

''Θα ήθελα να σ’ ενημερώσω ότι η χχχχχ έκανε σήμερα μία ενέργεια που δεν έχω ξαναδεί στην καριέρα μου από άλλο εργαζόμενο. Πιο συγκεκριμένα λόγω της γενικής απεργίας δε μπορούσε να βρει ταξί και προκειμένου να μην αφήσει τη συνάδελφό της μόνη στην χχχ υπηρεσία αποφάσισε να έρθει περπατώντας. Ο χρόνος που χρειάστηκε για να διανύσει την απόσταση αυτή είναι δύο (2) ώρες! Νομίζω ότι τουλάχιστον μία ηθική επιβράβευση είναι επιβεβλημένη...''

Μία μέρα πριν την απεργία η εταιρεία θεώρησε να το στείλει στους εργαζόμενους της ώστε να δουν όλοι τι έκανε η συγκεκριμένη υπάλληλος.

Δεν θα κρίνω την ενέργεια της υπαλλήλου..ο καθενας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του..
αλλά η διοίκηση της εταιρείας βρήκε το κατάλληλο τρόπο να δείξει στους εργαζόμενους τι κάνουν την ημέρα της απεργίας..

Οτι και να πω είναι λίγο..η λέξη ΝΤΡΟΠΗ είναι μικρή να το περιγράψει.

Και τελειώνω λοιπόν έτσι όπως ξεκίνησα..
Επείδη τα πολλά λόγια είναι φτώχεια..

Το αερικό ανοίγει..

Τη σκυτάλη απο την επόμενη ανάρτηση παίρνει ο Οδυσσέας..

Μη κλαις και μην οδύρεσαι φίλε αναγνώστη..αυτή τη φορά δεν φεύγω όπως τότε..

Θα χαρακτήριζα αρκετά κομβικό στα όποια ενδιαφέροντα και ανησυχίες έχω,αλλά και γενικότερα στη ζωή μου την συγκεκριμένη χρονική περίοδο(..και τότε τα ίδια έλεγα..ας μη βγω ψεύτης τώρα..)

Αν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά σε προσωπικό επίπεδο ο υπεύθυνος είμαι εγώ..και αυτό πρέπει να το αλλάξω.είτε αυτό έχει να κάνει σε θέμα δουλειάς, είτε έχει να κάνει με άλλα ουσιαστικά πράγματα.

Και τη σχέση έχουν όλα αυτά με το μπλογκ με ρωτάς;Γιατί να το ανοίξεις και γιατί να μη γράφεις;

Εχω μάθει στη ζωή μου να λειτουργώ έτσι και αυτό δεν θα το αλλάξω.

Για το επόμενο διάστημα λοιπόν και μέχρι να μπουν κάποια πράγματα ουσιαστικά στη θέση τους ο Οδυσσέας θα ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ..και θα συνεχίζει να είναι και αφού επιστρέψω(..εάν το θέλει).

Το μπλογκ ανοίγει για να δυναμώσει ακόμα πιο πολύ..σε λίγο καιρό και αν όλα πάνε καλά ελπίζω η παρέα ΕΔΩ να είναι ακόμα πιο μεγάλη..και δεν θα είναι μόνο εδώ...Η δημιουργία και άλλων πραγμάτων δεν θα είναι μόνο στα λόγια πλέον.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ.

Σαφώς και η έννοια δυναμική δεν πρέπει να μείνει εδώ..πρέπει να έχει αποδέκτη.

Και για αυτό χρειάζεται λίγος χρόνος για μία καλή εξερεύνηση..και πάνω από όλα(..και το λέω για μένα) να ξεκολλήσω λίγο και εγώ από διάφορα πράγματα που δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός δεν μπορώ να αποβάλλω.

Ανασύνταξη δυνάμεων λοιπόν..

Τα δεδομένα διαγράφονται καλά και μπορούν και πρέπει να γίνουν καλύτερα.

Μερικά πράγματα δεν χωράνε αναβολή και πρέπει τώρα να πάρουν το δρόμο τους όποιος και να είναι αυτός.

Κουραστικός όπως πάντα σας αφήνω στον Οδυσσέα..

2 πράγματα για τον Οδυσσέα αν και δεν χρειάζεται να πω τίποτα..για όσους με διαβάζουν από τις αρχές είναι ο Αυτόχθονας που άφηνε σχόλια από την αρχή που είμαι εδώ.

Δεν θα πω κάτι ως προς το χαρακτήρα του..συστάσεις δεν χρειάζεται...μόνο ένα θα πω και το λέω γιατί το θέλω..Ακούω απο όλους το ρητό..''τα παιδιά είναι το μέλλον αυτά πρέπει να μπουν μπροστά..''...Εάν είναι σαν τον Οδυσσέα τότε πάμε καλά..

Να ευχαριστήσω αν και Παναθηναικός τα παιδιά απο την ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΘΥΡΑ 10 του Ηρακλή για τα όσα όμορφα περασα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο...Χρόνια τώρα φίλοι με πολλά παιδιά απο την ΑΥΤΟΝΟΜΗ..κάθε φορά το ταξίδι είναι εκπληκτικό..

Να ευχαριστήσω το Νικόλα επίσης,τη Δήμητρα...και για το τέλος τη Π. που δίνει ξεχωριστό παλμό σε κάθε βήμα όπως πάντα βέβαια(..όπως παλιά..).

Εγω σας χαιρετώ..το αερικό εδώ θα είναι και έχει μαζί του ένα καλό φίλο που θα το συνεχίσει.

Λες και πάω στα ξένα..τι καθομαι και σας γράφω και δεν με παίρνετε με τις ντομάτες;ε;

Καλυτερα που φεύγεις λέει ο άλλος..γιατί σε διάβαζε κανένας;..κουμπώσου ρε φίλε λίγο που αποχαιρετάς κιόλας..χαχαχα...όπως και να χει απο το καλοκαίρι ΟΛΑ θα είναι πολύ καλύτερα..ελπίζω και για όλους..

έως τότε..




Οπως παλιά..έτσι απλά!